Annemle başım dertte, ne yapmalıym bilmiyorum. İslama göre bunun hükmü nedir?

Annemle başım dertte, ne yapmalıym bilmiyorum. İslama göre bunun hükmü nedir?

Eflatuni
Bu satırları yazmak güç.
Özellikle son zamanlarda kendim olabilmek, ve kendim olabilmenin kapsadığı bütün sorumlulukları yerine getirmek sonsuz bir ızdıraba taaluk eder gibi hissettirirken.
Çocukluğumdan beri aile fertlerim tarafından hep anormal addedilip, normal bir hayat sürerken anormalliğe sürüklendim.
Son bir yıldır da, annemin üzerimde sürdürmeye çalıştığı kontrolle mücadele vermeye çalışıyorum.
Artık ölmeyi düşünüyorum çünkü başka seçeneğim kalmadı gibi.
Ne istediğini bilmeyen, sürekli beklentileri olan, beklentileri bir biri ile çelişen, üzerimde kontrol sağlamaya çalışan bir anne.
Sürekli zayıf olduğumu söyleyerek, tok olduğum halde bana ısrarla inanmayarak yemek yedirip, nefes alamayacak kadar tıkandığımda ise kusmam için önüme kova getiren bir anne.
Etrafa yemek yemediğimi söyleyen, zayıflama gibi bir amacım olduğunu lanse ettiren bir anne.
Onun yüzünden artık tanısı konunmuş "tıkanırcasına yeme bozukluğu"na sahibim.
Kendimi kontrol edemiyorum, aç hissedemiyorum ve adetim kesildi.
Aşırı yemek yiyorum fakat bilinçli ve açlık duygusu ile değil. Yaklaşık yedi kilo aldım…
Eskiden yürürdüm. Yürümeyi severdim.
Son iki aydır hiç dışarıya çıkmadım, yanlış olan içsel dürtüler, yeni başlamış olan yürüme fobim, sürekli yemek ile ilgili maruz kaldığım düşünsel bir felaket buna müsade etmiyor.
Şimdilerde ise ne kadar kilo aldığımı söyleyip, beni yürüyüşe çıkmam için zorluyor.
Aynı zamanda zoraki yeme baskısı yapıyor. Çıldırmak üzereyim, bütün normalliğimi kaybettim.
Artık yaşamak güç. Ne yapmam gerekiyor, Allah rızası için yardım edin.
Psikoloğa gittim ama yardımı dokunmadı. Üniversite hayatım bu yüzden başlamadan bitti. Başarılı bir öğrenciydim fakat, onunla geçirdiğim bir yıl beni alt üst etti.
Defalarca konuştum, beni anlamadı. Konuşmamayı denedim, yine olmadı.
Fiziksel şiddet uygulama raddesine geldim, ağladım, çıldırdım, ama o yine kendisi gibi olmaya devam etti.
Ne yapacağımı bilmiyorum, kendimden ödün veriyor olmak saçma geliyor, fakat bunu yapmaya engel olamıyorum, bunun yanı sıra iç güdülerim de buna geçiş veriyor.
Artık dayanamıyorum. Normal bir insan nasıl olunur, unuttum.
Bana yardım edin, ne yapmalıyım? İslama göre bunun hükmü nedir?

Cevap: Annemle başım dertte, ne yapmalıym bilmiyorum. İslama göre bunun hükmü nedir?

musab
Sizce anneniz neden böyle yapıyor?

Cevap: Annemle başım dertte, ne yapmalıym bilmiyorum. İslama göre bunun hükmü nedir?

Eflatuni
Bilmiyorum. ama her yolu denedim. artık nefes almak bile güç, emin olun ağlıyorum bütün bunları yazarken, her namazda dua ediyorum. Ama artık bir yıl oldu. Ve hormon tedavisi de işe yaramıyor. Çocuğum olmayacak bu yüzden. Ama o hala devam ediyor. Artık çarem kalmadı… Yaşamım bitti. Oysa ben kimse ile uğraşmayan sıradan biriydim, yalnızca ibadetinde olan. Bu kadar yemenin ne kadar günah olduğunu da biliyorum.
Ama tek düşüncemi yemek yemek haline getirdi, ben zayıftım 46 kilo, çabuk yakıyordum yediklerimi metabolik olarak çok hızlıydım. Şimdi ise korku doluyum.
Artık intihar etmeyi düşünüyorum çünkü hayatı daha farklı bir perspektiften algılayamıyorum.
Şimdi ben intihar etsem, Allahtan korkuyorum ama biliyorum ki böyle yaşamak daha beter. Her anım tıkış tıkış, kendim olmayı reddederek, kontrol altında.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Sanırım tek seçeneğim intihar etmek.

Cevap: Annemle başım dertte, ne yapmalıym bilmiyorum. İslama göre bunun hükmü nedir?

burcealtug
sakin intihar etme sakin.
direkt cehennemlik olursun.
durumun çok dramatik.
anneni karsina alip konussan.ve ona asiri baskidan bunaldigini soylesen.
annenle imtihandasin
rabbim yardim etsin.
sakin intihar edeyim deme

musab
Çok yemek yemekten dolayı mı adetiniz kesildi ve çocuğunuz olmayacak.Çok yemek bunlara sebep oluyor mu ki?Şu anki kilonuz nedir?Neden aileniz sizi anormal olarak görüyordu ki?

Çok yemek yemeyle kilonun bazen alakası olmayabilir.Tanıdığım çok var ,çok yeyipte zayıf olan.Doktor bu zayıflık zararlı değil diyorsa yemeye zorlamanın ne manası var?

Eflatuni
Hayatımın derinliğine inmek istemediğim bir dönemi, hareketsizdim. Sorumluluk sahibi değildim, bir çocuk gibiydim.
Annem sabah erkenden evli olan ablamın yanına gider, eve gece saat on bir civarında gelirdi. Bu sırada evde yemek pişmezdi, ben yemek yapmayı bilmezdim, annem de gece yemek yapardı. Ve tok olduğum halde, yaptığı yemek soğuyacak endişesi ile, yahud yemek yapmak istemediği zamanlar getirdiği hamburger ve patetes kızartmalarının soğuyacağı endişesi ile bana ısrarla yedirirdi. Tok olduğum halde yedirirdi ve ben o yorgunlukla uykuya dalardım.
Bu zaman zarfı içersinde, evde tek kaldığım vakitlerde abur cubur yerdim, hep aynı şeyleri yerdim, sağlıksız beslenirdim.
Daha sonra sosyal olarak faal olduğum bir dönemde bu durum bana rahatsızlık vermeye başladı ve yemeğimi bir düzene sokmaya karar verdim. Kendi yemeğimi kendim yapmaya başladım ve abur cuburu çıkarttım. Namaza başladım. Uyku düzenim vardı.
Geceleri ise yemek yemiyordum, kendime bir düzen kurmuştum. Annemin düzensiz ve bana karşı sorumluluk duygularının geri planda olduğu hayatıma çeki düzen vermiştim, sorumluluğu elime almıştım.
Bu durum ona rahatsızlık verdi zannediyorum. "Kendi kontrolümü elime almış olmam." Daha sonra zayıflığımı açlık olarak addetmeye başladı. Tokluğumu kabul etmeyi reddediyordu, evden sabahın bir vaktinde çıkıp, akşamın karanlığında geldiği için ne yiyip içtiğimi, ne kadar yediğimi görmüyordu, görmediği için de (zannediyorum öyle) herkese yemek yemediğimi söylemeye başladı. Fakat pişirdiklerimi görüyordu, zaman zaman onunla beraber yiyorduk.
Yine de ısrarla bunu yapmaya devam etti. Hatta bir zaman sonra yaptığım yemekleri atmaya başladı. Yeme düzenim bozuldu. Açken yaptığım hazırda yiyecek bir şeyler bulamamamdan ötürü yeniden abur cubur yemek yahud getirdiği şeyleri yemek mecburiyetinde bıraktı beni…
Tüm bunların yanı sıra inanılmaz bir ısrarla yedirmeye devam etti. Ardından kusmaya başladım, tıkandığım ve nefes alamayacak raddeye ulaştığım için…
Bu durum ise, tıkanıp kusma yeme bozukluğunu hasıl etti. Öyle oldu ki, tıkanırcasına yediğim için midenin olası boşluğunu garipser oldum. Kustuğum içinse, hormonlarım bozuldu, adetten kesildim. Açlık ve tokluk duyularımı kaybettim.
Bu normaldi, zira aç olmama müsade edilmiyordu. Sürekli tıkıştırılıp etrafımdaki bütün insanların ilgisini benim zayıflığım üzerinde toplamalarına sebebiyet verdiği için, hep bir ısrar vardı. Oysa tokluğun maksadı açlığı yok etmektir. Bunu anlamadılar.
Biraz kilo aldığımda ise, bu defa da az yememi telkin edip, yine üzerimde kontrol sağlamaya çalıştı. "Senin ideal kilon 45" diyerek. Beni kendimle barışıkken, kendimle savaş halinde olmama, kendimi güzel bulmama sebebiyet verdi. Kendimle savaş halinde iken de aynı şeyleri yapmaya devam etti.
Beni anlamadı, benim dünyamın ne kadar hassas ve dünyeviyetten uzak olduğunu göremedi.
Ben fıtrat olarak, hassas biriyim. Etkilenmem değil söz konusu olan, bir durumu saplantılı hale getirmem ve kontrolü kaybetmem kolaydır. Bunu kabul etmek üzünç fakat doğrusu bu.
Babam vefaat etti, ben ise evde yalnızım. Ablalarım evlililer, annem ise hep onların yanında, eve gece geç gelir. Gelir ve beni altüst eder, ben sabah namazına uyandığım için erken uyumak zorundayımdır, ona bunu aksettiririm. O ise bilerek vakitsizce çamaşır makinesini açar, bulaşık yıkar, beni uyandırır.
Sonra, hiçbir şey olmamış gibi davranır. Böyle biri ile yaşıyorum… Hiçbir yönden beni anlamıyor.

Çok yemek ve tıkanırcasına yemek farklı şeyler. Tadsal olarak açlık hissetmek ve gerçekten acıkmak farklı şeyler. Bir senedir gerçekten açıkmıyorum, bir yemek vizyonum bile yok.
Hayatını sürekli tıkanma isteği ile idame ettirmeye çalışmak, zamanla midedeki boşluğu garipsemek, sırf bunu hissetmemek için günde beş litre su içmek. Zaten hareketsizim, yorulmuyorum.
Aynı sualleri ben de soruyorum ama cevap hep aynı "ben ne yapıyorum ki"
Annem bu akşam gidiyor, en büyük ablamın yanına o şehir dışında yaşıyor, bir hafta evde olmayacak.
Çarşamba günü için psikologdan randevu aldım, her ne kadar psikolog bana "senin bir sorunun yok, yalnızca annenden uzak dur" demiş olsa da, bu defa yatarak tedavi görmeyi talep edeceğim. Çünkü intihara meyilliyim. Başka seçeneğim yok gibi.
Ya bakırköyde yatırmayı kabul edecek psikoloğum ya da intihar edeceğimi arz edeceğim. Ama bu insanla bir saniye daha üzülmeyeceğim. Ses tonum bile bana ait değil, beni sürekli tartışma ortamı yaratarak bağırmaya zorladığı için zedelenen bademciklerim ve her defasında tıkanan burnum yüzünden nefes dahi almakta zorlanıyorum uyurken.
Hep "gel anne, sakince konuşalım" dediğim halde, suratında gergin bir ifade ile ve telaşlı ses tonu ile yanıt verdi bana. Beni olmadığım biri olmaya zorladı.
Şimdi bana söyleyin, ben ne yapayım?

mucahid84
Annenle aranda olan bu durumu ailenden birine yakın bir akrabaya açıp paylaşsan belki bir faydası dokunur ne biliim ailede sözü geçen birinin baba veya buyukbaba deden falan anneni karşısına alıp bu durumun senin sağlığına zarar verdiğini ona izah etse veya annene sözü geçen birinin çok karmaşık bir durum kendimce tabi ama elbette ALLAH bir kolaylığını verir elbet ALLAH a emanetsin.

Eflatuni
Babam seneler evvel vefaat etti. Ailenin geri kalan fertlerini de bu hususta annem ikna etmiş durumda. Daha evvel bahsetmiştim, çevredeki bütün herkesin ilgisini bu husus üzerine topladı.
Yalnızca annem değil, ablam ve eniştem bana hastalıklıymışım gibi bakmaya başladı. Annemin anlattıkları dolayısı ile. Neredeyse beni dahi hasta olduğuma inandırdı, bütün normallik algım bozuldu, şimdi anormal hissediyorum oysa. Onlar yüzünden.
Ablam ise garip bir biçimde beni kıskanmakta. Bu konuyu onunla defalarca konuştum. Bu konuda üstüme gelmemesini söyledim, normal olduğumu ama bu şekilde beni hasta ettiklerini. Bile bile kasıtlıca üstüme gelmeye başladı.
Diğer bir ablam telefonla gecenin bir yarısı arayıp "neden yemek yemiyorsun?" tarzı hesaplar sormaya başladı.
Siz düşünün. Artık bir çıkış yolum kalmadı gibi. Ruhumun kirlendiğini hissediyorum.

musab
Ya siz kaç kilosunuz şu an?Ne saçma şey ya.Kişi zayıf olabilir.Nice zayıf olan kişi var.Eğer bu zayıflığı kendisine bir zararı yoksa bırakın zayıf kalsın.Keşke ben de eski kiloma dönsem de biraz zayıf olsam diye dua ediyorum.Zayıflık gibisi var mı.

En iyisi evlenip uzaklara kaçmak o aileden.Dediklerinizden bunu anlıyorum.

Ben ana-baba olarak çok şanslıymışım demekki.Çay saatini kendileri camiye gitmediği halde namaz saatine göre ayarlarlar.Aynı şekilde oruç tuttuğum zaman kendileri oruç olmasalar bile akşam yemeğine beni beklerler beraber yeriz.Allah yokluklarını göstermesin.Amin.

Eflatuni
Yüce Allah Teala herkese sizin anne babanız gibi anne babalar nasip eylesin… Amin.

mustafabcosku
Selamun Aleykum kardesim.Allah (C.C) kimseye kaldiramayacagi yuku vermez oncelikle aklinda intihar dusuncesini cikarmalisin.Ailen hakkinda soylecek pek fazla sozum yok Allah ıslah etsin.Yasiniz nedir bilemem fakat biran önce evlenmeye bakin evlenene kadarda psikolog ile gorusmelerinizi devam ettirin bir kisiye danismak sizi rahatlatacaktir eğer doktor derseki sizde problem yok o zaman kardesim bir yakin arkadaşin ile dertles içine rahatlat.Allah hepimize yardim etsin.

mtas04
Öncelikle bu bir imtihandır. İntiharı asla aklınızdan geçirmeyin. Hangi olay ALLAH a karşı gelmekten büyük olabilir ki? Asla anneye karşı gelmeyin. Yanlışları varsa bunu güzelce kalbini kırmadan yapın derim. Tam olarak neden böyle yaptığını anlamak lazım önce. Benim annem de alacağı gelinden dolayı şüpheli sürekli duydukları yüzünden kendisine takıntı yapmış durumda. Aramızda yanlış anlama bir olay olsa çok başka basit bir şey olsa bile ileride evine gelmem diyor sürekli. Ben konusu açıldıkça ondan vazgeçmeyeceğimi bu tür şeyleri benden gerçekten beklediğini soruyorum. Onu bu konuda ikna etmeye çalışıyorum. Bunun yanında mutlu olacağı bir kaç şey yapmak istediğinde destek oluyorum. Onun mutluluğunu düşünüyorum ve bunu ona göstermeye çalışıyorum. Bence annenize önce sizin neden anormal olduğunuzu düşündüğünü tespit edin. O konuda onu ikna etmeye çalışın ve ona değer verdiğinizi onun mutlu olmasını istediğinizi hareketlerinizle belli edin. Bunu bir süre deneyin. Farklılıkları görebilirseniz durum o kadar da kötü değildir. Olmuyorsa evlenmenizi tavsiye ederim. Ama bunda da anne baba rızası önemli bunu unutmayın. Ve sizden ayrıca üzerimizde anne baba hakları hakkında aşağıdaki yazıyı okumanızı tavsiye ederim.