Yaşamak için bir sebep göremiyorum

Yaşamak için bir sebep göremiyorum

1stwarrior
Merhaba. Ben yaklaşık 1 aydır tükendiğimi hissediyorum. Hayatta şuanda hiçbir şeyden zevk alamıyorum, hiçbir şey beni mutlu etmiyor. Her gün bir önceki günün aynısı. Hiç kimseye ne bir yararım var ne zararım. Şuanda hiçbir çalışmam, uğraşım yok günlerim bomboş geçiyor. Boşa geçip giden zamanı öylece izliyorum. Hiçbir şey bana göre değil, oysaki seneler öncesinde nasıl biriydim, şimdi nasıl… Eskiden 5 vakit namazda kılardım şimdi 3, onuda istemeyerek kılıyorum. Dua etmenin boş bir şey olduğunu anladım, inancımı sorgular oldum. Her şey bana artık anlamsız ve boş geliyor. Neden yaşıyorum, yaşamamın sebebi ne ? Bu lanet dünyadan nefret ediyorum ve kurtulmak istiyorum. Belki yaşadığım hayata şükretmem lazım, belki bu hayat başkasının hayalidir evet olabilir ama benim değil. Kendimden ve bu hayattan nefret ediyorum. İntihar etmememin tek nedeni müslüman olmam. Allah beni neden yarattı anlamıyorum. Milyarlarca insan var zaten, ben olmasamda olurdu, ben bir hiçim çünkü. Şimdi bana ergen diyen vs olabilir ama ben ergen falan değilim, 21 yaşında bir yetişkinim. Sadece bu dünyada yaşanan ve çabalanan herşeyin boş ve anlamsız olduğunu anlamış bir insanım. Bana dünyaya gelmeyi Allah tan sen istedin ve hafızan silinip dünyaya gönderildin gibi şeylerde yazan olabilir. Bunada cevabım artık istemiyorum, yanlış bir karar vermiş gönderilmeden önce. Evet Allah a inanıyorum ama ona artık eski duygularım yerine nefret benzeri duygular besliyorum. Tek isteğim artık şu bunaldığım, zor nefes aldığım dünyadan daha fazla günaha girmeden ölüp gitmek. Bunlarıda buraya rahatlamak için yazdım. Belkide psikoloji forumuna falan yazmalıydım, bilmiyorum. Sonuçta ruh hastası oldum son yıllardaki yaşantım yüzünden.

Cevap: Yaşamak için bir sebep göremiyorum

Şema
Bütün derdini atabileceiğin manevi bir psikoloğa ihtiyacın var yani ALİM birine. Çevrende ilim sohbetleri veren meclisler mutlaka vardır git dinle ve tavsiyeler iste (Dünyada sıkıntısız tek insan yoktur unutma)
Allah yardımcın olsun

Cevap: Yaşamak için bir sebep göremiyorum

Kayıtsız Üye
Yeknesak istirahat döşeğindeki hayat, hayr-ı mahz olan vücuddan ziyade, şerr-i mahz olan ademe yakındır ve ona gider.
Lemalar – 9
Şu dâr-ı dünya, meydan-ı imtihandır ve dâr-ı hizmettir; lezzet ve ücret ve mükâfat yeri değildir. Madem dâr-ı hizmettir ve mahall-i ubudiyettir; hastalıklar ve musibetler, dinî olmamak ve sabretmek şartıyla o hizmete ve o ubudiyete çok muvafık oluyor ve kuvvet veriyor. Ve herbir saati, birgün ibadet hükmüne getirdiğinden şekva değil, şükretmek gerektir. Evet ibadet iki kısımdır: Bir kısmı müsbet, diğeri menfî. Müsbet kısmı malûmdur. Menfî kısmı ise, hastalıklar ve musibetlerle musibetzede za’fını ve aczini hissedip Rabb-ı Rahîmine ilticakârane teveccüh edip, onu düşünüp, ona yalvarıp hâlis bir ubudiyet yapar. Bu ubudiyete riya giremez, hâlistir. Eğer sabretse, musibetin mükâfatını düşünse, şükretse, o vakit herbir saati bir gün ibadet hükmüne geçer. Kısacık ömrü uzun bir ömür olur. Hattâ bir kısmı var ki, bir dakikası bir gün ibadet hükmüne geçer. Hattâ bir âhiret kardeşim, Muhacir Hâfız Ahmed isminde bir zâtın müdhiş bir hastalığına ziyade merak ettim. Kalbime ihtar edildi: "Onu tebrik et. Herbir dakikası birgün ibadet hükmüne geçiyor." Zâten o zât sabır içinde şükrediyordu.
Lemalar – 10

Cevap: Yaşamak için bir sebep göremiyorum

Kayıtsız Üye
Madem dünyada hayat var, elbette insanlardan hayatın sırrını anlayanlar ve hayatını sû’-i istimal etmeyenler, dâr-ı bekada ve Cennet-i bâkiyede, hayat-ı bâkiyeye mazhar olacaklardır. Âmennâ.
Lemalar – 334

Kayıtsız Üye
medrese hiç görmemiş. Eskiden yazılmış Türkçe kitabları okurdum, maddî ve manevî yaralarımı tedavi edecek ilâç bulamazdım. Ruhum ve kalbim çok çırpınıyordu. Öyle bir dereceye gelirdim ki; her saat kendimi intihar etmeğe karar verirdim. "Acaba halim nedir ve ne olacak? Mürşid-i kâmil nerede bulabilirim?" diye çok merak eder ve yeis içerisinde kalırdım.
Barla – 142