Hayattan tiskiniyorum

Hayattan tiskiniyorum

Kayıtsız Üye
Hiç kimse dua namaz kıl demesin çünkü Allahtan bile umudum yok çünkü sadece Allah’a bıraktım kendimi beni affetmesini nedenmi hayatımda hiç bir zaman mutlu olmadım hep yalnız kaldım parasız kaldım herkes sınav dedi ama böyle sınava Allah hiç bir kulunu tutmaz bunlar olacak şeyler ama ben ne kadar çabaladımsa olmadı şimdi ne yapsam genç yaşta Allah canımı alır sessizliğe kaybolsam gitsem bu dünyada gerçekten hayattan yoruldum hep başarsız biriyim hiç bir iş gelmiyor ve yapayalnızım parasızım bugünlerde geçecek yalanım yok diyenlerin hiç bir sözünü bu hayat yerine getirmedi Allahtan canımı alsın istiyorum ben yaparsam acı çekerim sakat kalırım bari o alsın ama ne yaparsada yapsın çünkü bu hayat insanlar çok acımasız ne yapmam lazım bir çıkış yolu olmuyor dua namaz ile denemedim yine bozdum tövbemi bir tavsiyeniz varmı?

Cevap: Hayattan tiskiniyorum

Kayıtsız Üye
Abi herkesin kendine gore derdi var benimde derdim var herkesin bir sıkıntısı var. Ben 5 sene önce çok mutlu bir yaşantıya sahiptim şimdi beş sene sonra sıkıntılı günler yaşadım ama sabrediyoruz belki bir beş sene sonrada güzel günler gelir. Bilemeyiz abi namaz kilariz, akrabayı gözetiriz inşAllah Rabbim yardim eder. Belkide namaz kılarken vefat ederiz Allah’ın rahmetine kavusuruz belkide kavusmayiz ama hep ümit etmeliyiz.
Bak bunu oku :
Ebu Süleyman Dârani hazretleri, sevenlerine hitaben buyurdu ki:

"Allahü teâlâdan razı olmak ve Onun kullarına acımak, Peygamberlerin ahlakındandır. Başa gelen her şeye razı olmak hâline kavuşanlar, irfan sahipleri, âriflerdir. Allahü teâlâ önce gelen Peygamberlerden birine vahyederek bildirdi ki: Cebrâil aleyhisselam yeryüzüne indiğinde ibadetle meşgul olan bir kimseyi gördü. Hoşuna gittiği için; "Yâ Rabbi! Bu kimse ne iyi bir kuldur" dedi. Allahü teâlâ da; "Ey Cibril! Levh-i mahfuza bak" buyurdu. Cebrâil aleyhisselam Levh-i mahfuzda o kimsenin Cehennemlikler arasında yazılı olduğunu gördü. Allahü teâlâya; "Yâ Rabbi! Bu işin hikmeti nedir?" diye sordu. Allahü teâlâ; "Ben yaptığım işlerden kimseye karşı sorumlu değilim. Hiç kimse kullarım hakkındaki ilmime akıl erdiremez" buyurdu. Cebrâil aleyhisselam; "Yâ Rabbi! İzin verirsen o kimseye gidip durumu bildireyim" dedi. İzin verilince, o kimsenin yanına gitti ve; "Senin yaptığın ibadetleri Allahü teâlâ kabul etmedi. Levh-i mahfuzda senin Cehennem ehli arasında olduğunu gördüm" deyince, o kimse düşüp bayıldı. Cebrâil aleyhisselam onun ayılmasını bekledi. Ayılınca şöyle mırıldanıyordu: "Ey benim Allah’ım! Sana hamd ederim. Bütün hamd eden kulların sana nasıl hamd ediyorsa ben de öyle hamd ederim." Sonra Cebrâil aleyhisselama dönerek; "O bizim Rabbimizdir. Bütün ilmi kudretinin kemâli, rahmeti ve şefkati ile benim hakkımda öyle uygun görmüş. Ona yine hamd ederim. O beni benden daha iyi bilir" dedi ve secdeye kapandı. Secdede cenâb-ı Hakk’ı tesbih etmeye başladı. Bu durumu Cebrâil aleyhisselam Allahü teâlâya arzedip o şahıs hakkında üzüldüğünü bildirdi. Cebrâil aleyhisselama, Allahü teâlâ tarafından tekrar Levh-i mahfuza bakması bildirildi. Bu defâ Levh-i mahfuzda o kimsenin Cennetlik olduğu yazılıydı. Cebrâil aleyhisselam, cenâb-ı Hakk’tan hikmetini sual ettiğinde; "Kullarım işlerime akıl erdiremezler" buyurdu. Cebrâil aleyhisselam bu durumu yine bildirmek istedi ve izin verildi. O zâtın yanına gidip; "Müjdeler olsun sana! Yerin Cennet oldu" dedi. O kimse bu sözlere hiç şaşmadı ve eski hâlini hiç bozmadı. Eskisi gibi yine hamd ve cenâb-ı Hakk’ı tesbih etmeye devam etti."

Ebu Amr Osman bin Merzuk hazretleri, sevenlerine zaman zaman; "Allahü teâlâdan gelen her şeye razı olmak lazımdır. Bir kimse Allahü teâlâdan razı ise, Allahü teâlâ da ondan razıdır" buyururdu.